jueves, 30 de abril de 2020

MAILLOTS de la REGULARIDAD ( 50 años)










Kelly, maillot Verde: Regularidad e Irlanda.





Zabel, creerse ganador............

















Luchar por el Maillot Verde no siempre está compensado








LOS MAILLOTS DE LA REGULARIDAD
( generalmente de color VERDE )

 A lo largo de los últimos 50 años, han ganado esta Clasificación:


FORÁNEOS



ESPAÑOLES

CORREDOR        

TOTAL

CORREDOR       
TOTAL
KELLY
 44

VALVERDE         

 21  +
Zabel
 41

Edo
 19
Jalabert
 38

Lasa
 12
P. Sagan



 34  +

Alfonso
Gutiérrez

 12
Petacchi
 25

Indurain
 12



Freire
   9
Roger de Vlaeminck
 23

Eulalio García
   8
Greipel
 23  +

Juan Fernández
   7
Maertens
Barbosa  

Valverde
 22
 22 

 21 +

Tamames
   6
Husvovd
 19

Echave
   5
Cavendish
 18  +

Javier Elorriaga

   5
Saronni
 17



VanderAerden
 16



M. Cipollini
 16



Kirsipuu
 16



E. B. Hagen
 15  +



Kristoff
 15  +



Merckx
 15



F. Moser
 15



McEwen
 14



Wust
 14



Baffi
 13



Elliott
 13



Hondo
 12



Bennati
 12



Tom Boonen
 12



Bettini
 11












 Documentación: Anotaciones propias

 Fotografías: Wikipedia y SitiodeCiclismo

Juan Ocaña Ruiz  ( abril 20 )






















miércoles, 29 de abril de 2020

Recordando: - Vitória de Artur Coelho (FC Porto) no Campeonato do Norte de Portugal em 1958


Atualmente a época do ciclismo profissional está em espera, aguardando evolução do estado derivado da pandemia do Coronavírus. Senão já estaria na estrada, com o natural decurso das primeiras provas da época. Enquanto isso não chega, na espera por novidades quanto ao futuro das corridas de bicicletas pelas estradas portuguesas, resta para já recordar algo do início de outras épocas, reportando a eras antigas no caso.  


Assim, nos princípios de época do ciclismo de alto nível, tempos houve em que os Campeonatos Regionais de Fundo (em “Estrada”) tinham a primazia no calendário velocipédico, primeiro com corridas divididas no Norte e no Sul, até haver encontro a nível Nacional, pela Primavera. Seguindo-se depois as outras provas de clássicas, circuitos, de modo a ser atingido ponto de rebuçado na chegada à Volta a Portugal.

Calha então, aqui e agora, recordar um dos triunfos portistas no ciclismo de antanho, em vislumbre por uma das corridas de início de época, detendo atenções no Regional do Norte. Deitando olhos ao Campeonato Regional de 1958, pelo registo do jornal O Porto, nesse tempo. Pois noutros jornais não apareciam muitas notícias sobre o ciclismo do Norte, efetivamente.


Então, através de registos do jornal nesse tempo existente como órgão oficial do FC Porto, em suas edições de 5 e 12 de março de 1958, fica-se com notícia de vitórias de Artur Coelho, ciclista do FC Porto, na primeira e segunda prova a contar para o Campeonato Regional do Norte. E com esses dois triunfos consecutivos, o mesmo Artur Coelho assegurou o título de Campeão do Norte, em 1958.  



Artur Coelho, natural de Felgueiras, onde viveu até à juventude, e mais tarde residente em Vizela, era então um dos mais cotados ciclistas do FC Porto e um dos grandes animadores das corridas de ciclismo nacional.


Recorde-se que ainda no início deste ano 2020 ficou historiado no livro “Ciclistas de Felgueiras”, publicado recentemente, da autoria do autor deste blogue. Entre os cicclistas naturais de Felgueiras que correram na Volta a Portugal.

E se ele noutros anos chegara já a ser por algumas vezes camisola amarela na Volta a Portugal, assim como ganhara alguns Grandes Prémios, e inclusive em 1957 foi o vencedor da Clássica 9 de Julho-Volta a São Paulo, no Brasil, também não se deixava bater facilmente em qualquer outa corrida, como no Regional de Fundo, campeonato de provas de estrada. Tal o caso, em que, como bom estradista e sprinter venceu o Campeonato Regional de Fundo da Associação de Ciclismo do Norte, em 1958.


© Armando Pinto  =  abril de 2020

((( Clicar sobre as imagens )))

domingo, 26 de abril de 2020

EDDY MERCKX - PATRICK SERCU en las PISTAS.












SERCÚ-MERCKX  :  TREMENDA PAREJA EN LA PISTAS.

Patrick Sercu se nos marchó al Paraíso de los Ciclistas hace poco más de un año, hoy lo recordaremos junto a los logros que consiguió con su amigo y compañero Eddy Merck en las pistas.

Patrick nació el 27 de junio de 1944, y falleció el 19 de abril de 2019, Eddy nació el  17  de junio de 1945.





Curisamente iniciaron los dos su carrera profesional en el mismo equipo, el SOLO-SUPERIA, en 1965, aunque Merckx llegó a él un poco más tarde,  a principios del mes de mayo, y Eddy lo llevó a su último equipo de temporada completa, el FIAT,  en 1977.
























Formaron pareja hasta en 27 carreras de los 6  Días, no ganaron todas, pero si más de la mitad, hasta 15, y según comentó Patrick "de haber formado siempre pareja con mi amigo Eddy, hubiéramos ganado hasta 150 !!!". 
También lograron Campeonatos de Europa y de Bélgica.





 Eddy ganó formando pareja con su amigo Patrick, las siguientes carreras en Pista:

-         Campeonato de Europa Americana en 1970 y 78 ( días antes de la despedida definitiva de Merckx)

-         Campeonato de Bélgica Americana 1965 ( debutantes),  1966, 68, 75 y 76








       
- 15 pruebas de Seis Días:

-         Amberes 74, 75 y 76
-         Berlín 77
-         Dortmund 73
-         Gante 65,67,75 y 77
-         Grenoble 73 y 75
-         Maastricht 77
-         Munich 77
-         Rótterdam 76
-         Zurich 77.







Y consiguieron varios 2º puestos:

1965: 6 D. de Bruselas
1966: 6 D. de Amberes 
1967: 6 D. de Amberes, Berlín y Gante
1968: 6 D. de Colonia
1969: 6 D. de Milán
1977: despedida de las pistas en pruebas de los 6 Días por parte de Eddy en  Grenoble.

+ En los 6 Días de Amberes, que se corrían por tríos, el tercer corredor fue el alemán Bugdahl.




Fotografías : Eric Coppin, Wikipedia y SitiodeCiclismo 

Juan Ocaña Ruiz  (abril 20)


jueves, 23 de abril de 2020

OTRA HAZAÑA: LIEJA-BASTOGNE-LIEJA 1980









UNA PRIMAVERA  BLANCA

OTRA HAZAÑA: LIEJA –BASTOGNE . LIEJA,  1980.

24 de Abril, 244 km por recorrer, salen 170 corredores, muchos de ellos ya habían corrido 3 días antes la Flecha Valona, en un día espléndido, imponiéndose en la meta Saronni.

A los 5 km , comienza a nevar, a los 10 ya tienen encima una gran tormenta blanca.
A las 2 horas de carrera solo quedan 64 corredores, ya han abandona 110 !!!
Hinault también lo piensa, no quiere comprometer su próxima salida en el Giro…..

Por delante marchan dos extraordinarios rodadores, Ludo Peeters y Rudi Pevenage,….y un grupito donde marcha  su coequipier Le Guilloux, al que ve a lo lejos ,  y esa visión, más los consejos de su director Guimard le convencen para continuar, 
en la cota de Stockeu ( donde muchos  suben andando)   Hinault acelera la marcha, consiguen seguirle Lubberding y Contini, consiguen contactar con los que van delante, y los dejan atrás, pero en la  cota de Haute Levee, a 80 km de la meta, ya marcha solo.



 
Su lucha ya no es contra los kilómetros, su batalla es continua contra el mal tiempo, contra el dolor, el dolor físico y el mental.



Aterido de frío, solo, pero mentalmente muy fuerte, piensa –“ los que vienen detrás también están soportando esto, si ellos pueden hacerlo, yo también-“










Tras 7 horas y casi dos minutos llega solo a la meta, ni levanta las manos, ni lo celebra, solo la cruza…….
el segundo, Kuiper llega casi a 9 minutos y medio junto a Ronny Claes, luego a mas de 10 minutos y medio Fons de Wolf con Bazzo y Ludo Peeters……7º Van Springel a 12 minutos, 
luego Van Calster, Van der Velde y Eddy Scheepers a 12,35.
Duclos Lasalle y Contini
A 16 minutos: Lubberding, Mutter y Pascal Simon
A 18, Jan Jonkers
Osterboosch, Paul Wellens y Frank Pirard a 18,35
20º el francés Toso a 24 minutos
21º y último en llegar a meta el noruego Willmann a 27 minutos…..

El poderoso Ti-Raleigh ha clasificado 5 corredores, pero no ha ganado la prueba, Peugeot 3, Ijsboerke y Puch, dos cada uno, y un corredor por parte de Renault, Boule D´Or, La Redoute, Safir, Splendor, Daf-Trucks, Bianchi, Boston y Miko.

Todos ellos entran en la historia, pero Hinault entra en la leyenda, aunque tarda casi 3 semanas en poder mover todos los dedos de sus manos. Y muchos meses después todavía tenía algunas secuelas.......




Fotografías: Sitiodeciclismo y Wikipedia

Juan Ocaña Ruiz  (abril 20)